Πολλά χρόνια μέσα στη Γη ο τζίτζικας ζει αρμονικά με τον μέρμηγκα .Στην τελική φάση της ζωής του βγαίνει στο φως, στον ήλιο. Βγάζει φτερά και πετά και τραγουδά .Υμνεί την ζωή και περήφανα βαδίζει προς το τέλος του.
Για τον τζίτζικα της φωτογραφίας μας η τύχη του ήταν αλλιώτικη .Έπεσε θύμα του αδυσώπητου και απαράβατου νόμου της φύσης. Το τραγούδι του για το φως και η μελωδια του για τη ζωή κόπηκε βίαια επάνω στον ιστό της αράχνης.
Όμως ο συμβολισμός του τρόπου έκφρασης του τζιτζικιού ,για την χαρά της ζωής παραμένει αναλλοίωτος , παντοτινός. Το τζιτζίκι  μέσα στη δική του πορεία ζωής επιτελεί το χρέος του.
Δικό μας χρέος να μην κλείσουμε τα αυτιά μας στην μελωδια και στο κάλεσμα αυτού του ταπεινού πλάσματος της φύσης. Να μην χάσουμε το πραγματικό νόημα της ζωής. Την χαρά και την ομορφιά , τον σεβασμό και την ταπεινότητα για την ζωή.
Να συνειδητοποιήσουμε και να μάθουμε να ζούμε και να πεθαίνουμε τραγουδώντας.
Πολύ απλό! Μα και τόσο δύσκολο…
  ο ΔΙΠ…ουλος