Σημεία από την τοποθέτηση του Δ. Κοδέλα στην ημερίδα που οργάνωσε ο Εμπορικός Σύλλογος Άργους τη Δευτέρα 03/06/2013.

Συνοπτικά:

Δεν μπορεί να υπάρξει λύση όσο υπάρχουν τα μνημόνια.
Είναι όρος για το “success story” να εξαφανιστεί μεγάλο μέρος των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και να κυριαρχήσουν οι πολυεθνικές και τα μονοπώλια του κάθε κλάδου.
Μην περιμένετε να ανοίξουν τις στρόφιγγες των δανείων ή να εφαρμοστεί μια νέα σεισάχθεια όπως έχει προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.
Υπάρχουν τα μνημόνια, η τρόικα, το eurogroup, οι αριθμοί, υπάρχει και η πραγματική ζωή. Και στις συνθήκες ανθρωπιστικής κρίσης έπρεπε εδώ και πολλούς μήνες η κυβέρνηση να είχε πάρει μέτρα για τους εκατοντάδες χιλιάδες ανασφάλιστους.
Υπάρχει ένα νήμα που συνδέει όλη την κοινωνία, όλους τους κλάδους που πλήττονται... εδώ που φτάσαμε ή θα βγούμε συλλογικά όρθιοι ή θα βγούμε συλλογικά τσακισμένοι σε μια κατάσταση τριτοκοσμικής χώρας.
Χρειάζεται πολιτικός αγώνας της κοινωνίας ώστε τα μικρά ψάρια να κερδίσουν τα μεγάλα, η αξιοπρέπεια να κερδίσει την ταπείνωση, η χώρα να μην μετατραπεί σε μερκελική αποικία, η νέα γενιά να μείνει εδώ και να δημιουργήσει.

 Αναλυτικά:

Για την οικονομική και κοινωνική εξέλιξη των τριών ιδίως τελευταίων χρόνων, ισχύει αυτό που  λέει ο λαός “η εγχείρηση πέτυχε, ο ασθενής απεβίωσε”. Τρία χρόνια μνημονιακών πολιτικών μας οδήγησαν σε μια πολεμικού μεγέθους ύφεση και καταστροφή της οικονομίας, μας έφτασαν πρώτη χώρα στην Ευρώπη στην ανεργία και τρίτη στην φτώχεια, οδήγησαν σε μια ανθρωπιστική κρίση, και όλα αυτά συνοψίζονται σύμφωνα και με τον πρωθυπουργό σε ένα success story! Θράσος; Απέλπιδα προσπάθεια, με τη βοήθεια των media, δημιουργίας μιας εικονικής πραγματικότητας, για να κερδίσει χρόνο η κυβέρνηση; Μάλλον και τα δύο μαζί!

Το πρόβλημα όμως είναι ότι δε μιλάμε μόνο για αριθμούς. Πίσω από κάθε ένα νούμερο, πίσω από κάθε άνεργο, πίσω από κάθε λουκέτο, πίσω από κάθε ανασφάλιστο υπάρχουν προσωπικά και οικογενειακά δράματα και τραγωδίες. Το λέω αυτό όχι για να λαϊκίσω αλλά γιατί αν η πολιτική και οι πολιτικοί δεν ασχολούνται κατά προτεραιότητα με αυτά τότε με τι ασχολούνται; Γιατί ανάμεσα στη στήριξη της κοινωνίας και την κανονική αποπληρωμή των τοκοχρεολυσίων επιλέγουμε το πρώτο. Γιατί αν η τρόικα επιμένει στην εξίσωση των φόρων πετρελαίου και αυτό έχει ως συνέπεια χιλιάδες οικογένειες να παγώσουν τότε επιλέγουμε τη σύγκρουση. Υπάρχουν πράγματα που δεν τα διαπραγματεύεσαι γιατί αφορούν την επιβίωση...Έτσι στήθηκε η θηλιά των μνημονίων που έπνιξαν την ελληνική κοινωνία και οικονομία, έτσι μετατράπηκε η χώρα σε μια αποικία χρέους, με την τρόικα να αλωνίζει, τη Βουλή να επικυρώνει και την κοινωνία να καταρρέει.

Τα προβλήματα των εμπόρων και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων για να μπουν σε διαδικασία επίλυσης προϋποθέτουν την επίλυση του κεντρικού πολιτικού ζητήματος για την χώρα. Είναι εφικτή μόνο μέσα από μια μεγάλη πολιτική αλλαγή και ένα πολιτικό ρεύμα σωτηρίας της κοινωνίας και διεξόδου της χώρας. Κι αυτό γιατί:

α) Δεν μπορεί να υπάρξει λύση όσο υπάρχουν τα μνημόνια, όσο συνεχίζεται και παγιώνεται η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης που περιορίζει την κατανάλωση. Δεν μπορούν να επιβιώσουν οι εμπορικές και ΜμΕ με τόσους ανέργους, με μισθούς που μόνο τη διατροφή, τα χαράτσια και τη ΔΕΗ να πληρώσεις είσαι ήδη χρεωμένος....

β)  Τα προβλήματα των εμπόρων και των ΜμΕ δε έχουν όμως να κάνουν μόνο με τις έμμεσες συνέπειες των πολιτικών λιτότητας. Είναι όρος για το “success story” να εξαφανιστεί μεγάλο μέρος των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και να κυριαρχήσουν οι πολυεθνικές και τα μονοπώλια του κάθε κλάδου. Τι άλλο σημαίνει η εμμονή στο περίφημο “άνοιγμα επαγγελμάτων” πέρα από την κυριαρχία μεγάλων αλυσίδων και καρτέλ; Τι σημαίνει η επιμονή για κατάργηση και της κυριακάτικης αργίας εξοντώνοντας τις μικρές και οικογενειακές επιχειρήσεις προς όφελος των μεγάλων; Τι άλλο σημαίνει η επιλογή να αυξηθεί με πάρα πολλούς τρόπους η φορολογία στους μικρομεσαίους (δύο συντελεστές 26% και 33%, διάφορες δαπάνες που δεν εκπίπτουν, μονιμοποίηση “έκτακτων” χαρατσιών κ.ά. ) και να μειωθεί στις μεγάλες επιχειρήσεις; Μάλιστα το νέο μοντέλο ανάπτυξης προβλέπει προνομιακούς όρους για τους επενδυτές και συνθήκες ΕΟΖ δημιουργώντας όρους αθέμιτου ανταγωνισμού με τις υπόλοιπες “ιθαγενείς” επιχειρήσεις και εργασιακού κάτεργου. Ούτως ή άλλως βέβαια οι όροι αθέμιτου ανταγωνισμού υπάρχουν με τις ενδοομιλικές συναλλαγές των πολυεθνικών που ουσιαστικά δεν πληρώνουν φόρους αλλά και με τις εξωχώριες εταιρίες. Η υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ είναι χαρακτηριστική της συγκάλυψης χρόνων που δεν έτυχε αλλά πέτυχε. Συνομιλητές του πρωθυπουργού και της τρικομματικής κυβέρνησης είναι οι εκπρόσωποι πολυεθνικών και μεγάλων ομίλων και όχι οι μικρομεσαίοι ή οι εργαζόμενοι. Με αυτούς συναντιέται ο πρωθυπουργός, αυτούς παίρνει στα ταξίδια του (μαζί και κάτι χρεοκοπημένους πρώην επιχειρηματίες), για αυτούς κυβερνά.

[Έγινε αναφορά και σε ερώτηση βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για MALL που σχεδιάζεται στην Κόρινθο παρά τη διαφωνία όλων των Εμπορικών Συλλόγων της ευρύτερης περιοχής]

γ) Στη χώρα αυτή δεν αντιμετωπιζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο. Η Χόχτιφ μπορεί να μην πληρώνει δημοτικά τέλη και ΦΠΑ εσείς όμως όχι. Η αφρόκρεμα του επιχειρηματικού κόσμου μπορεί να χρωστάει δισεκατομμύρια σε δημόσιο, τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία όμως δεν κινδυνεύει από κατάσχεση. Χρεοκοπημένοι Mediaρχες παίρνουν δάνεια ενώ υγιείς επιχειρήσεις αδυνατούν. Χρεοκοπημένοι τραπεζίτες παίρνουν τα χρήματα της ανακεφαλαιοποίησης που χρεώνεται ο ελληνικός λαός (καμιά φορά παίρνουν και προίκα σκανδαλωδώς ακόμα και τράπεζες όπως έγινε με την ΑΤΕ), μα διατηρούν τη διοίκηση των τραπεζών και δεν απομειώνουν τα δάνεια μικρών επιχειρήσεων και νοικοκυριών. [Μάλιστα τέτοιοι σύμβουλοι διοικούν το ΤΑΙΠΕΔ και οργανώνουν το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας συμπεριλαμβανομένης και της Καραθώνας]. Επομένως, μην περιμένετε να ανοίξουν τις στρόφιγγες των δανείων ή να εφαρμοστεί μια νέα σεισάχθεια όπως έχει προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ με διαγραφή μέρους των χρεών αντιστοίχως με τη μείωση του τζίρου και ρύθμιση των υπολοίπων ανάλογα με τις πραγματικές δυνατότητες καθενός. Τα χρήματα της ανακεφαλαιοποίησης θα πάνε κυρίως για να στηρίξουν την κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών και τους ημετέρους. Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και επιχειρήσεις δε συνιστούν έκκληση προς τις τράπεζες αλλά απαίτηση για κοινωνική δικαιοσύνη, γιατί δεν χρωστάει η κοινωνία στους τραπεζίτες αλλά οι τραπεζίτες στην κοινωνία. Κι εδώ υπάρχουν τεράστιες πολιτικές ευθύνες και συνενοχή. Ποιοι επέτρεψαν την πιστωτική φούσκα; Ποιοι δεν πήραν έγκαιρα μέτρα; Ποιοι καλλιέργησαν στην κοινωνία τα δανεικά όνειρα και τώρα της ζητούν να πληρώσει τοις μετρητοίς τον εφιάλτη της τραπεζικής φούσκας; Γιατί δεν τιμωρήθηκαν οι υπεύθυνοι; Επομένως όλα τα ερωτήματα που έχετε (Τειρεσίας, επιταγές, κόκκινα δάνεια, χρηματοδότηση) λύνονται μόνο μέσα από το δημόσιο έλεγχο και αλλαγές αναμόρφωσης του τραπεζικού συστήματος ώστε οι τράπεζες να υπηρετούν τις κοινωνικές και αναπτυξιακές ανάγκες και όχι το αντίστροφο.

δ) Όσον αφορά τη φορολογία. ...Από την άλλη μεριά, η διαπλοκή των κομμάτων εξουσίας με επιχειρηματικά συμφέροντα, οι κομματικές επιλογές στην ιεραρχία του φορολογικού μηχανισμού και η απουσία της αναγκαίας πολιτικής βούλησης, είχαν σαν αποτέλεσμα την επικράτηση ενός πνεύματος διαφθοράς και ατιμωρησίας των κομματικών φίλων και “χορηγών”, που συνέβαλε τα μέγιστα στην αποτυχία αύξησης των δημοσίων φορολογικών εσόδων. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ κατέθεσε πριν λίγους μήνες τη δική του πρόταση για τη συνολική αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος, πρόταση που παρουσιάσαμε εδώ στο Εργατικό Κέντρο. Σε αυτή γίνεται αναλυτική παρουσίαση τόσο ρυθμίσεων για την ανακούφιση των πολιτών και των επιχειρήσεων από χρέη στην εφορία όσο και το συνολικό μοντέλο που αφορά τη δημιουργία ενός Δίκαιου, Απλού, Σταθερού και Αποτελεσματικού Φορολογικού συστήματος....

ε) Υπάρχουν τα μνημόνια, η τρόικα, το eurogroup, οι αριθμοί (έλλειμμα, πρωτογενές, κλπ) υπάρχει και η πραγματική ζωή. Και στις συνθήκες ανθρωπιστικής κρίσης έπρεπε εδώ και πολλούς μήνες η κυβέρνηση να είχε πάρει μέτρα για τους εκατοντάδες χιλιάδες ανασφάλιστους (ειδικά για τους εμποροβιοτέχνες υπολογίζονται σε 350.000 οι ανασφάλιστοι που φτάνουν στο 1 εκ. με τις οικογένειές τους ). Έπρεπε εδώ και χρόνια να υπηρχε ένα δίκτυ προστασίας των ευάλωτων ομάδων και όσων ζουν σε συνθήκες φτώχειας και αποκλεισμού και αναφέρομαι στην τροφή, στη στέγη, στο ρεύμα, στην περίθαλψη. Θα αναφερθώ σε δύο παραδείγματα:

Εισφορά αλληλεγγύης για επίδομα ανεργίας και κοινωνικό τουρισμό. Μιλάμε για κλοπή εισφορών που προορίζονταν για τους ανέργους, αφού περίπου 100 εκατομμύρια πήγαν για να πληρωθούν συντάξεις, με αποτέλεσμα οι προβλέψεις για το επίδομα ανεργίας να αποτελούν εμπαιγμό και ελάχιστοι να μπορούν να το λάβουν.
Για το ζήτημα των ανασφάλιστων σας διαβάζω τροπολογία που κατατέθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ αλλά δεν έγινε δεκτή από την κυβέρνηση όπου μπορεί κάποιος να έχει περίθαλψη έχοντας καταβάλει τουλάχιστον μία εισφορά ανά εξάμηνο. Επίσης, υπάρχει αντίστοιχη τροπολογία για το συμψηφισμό οφειλών προς τον ΟΑΕΕ με ποσά των συντάξεων για όσους το οφειλόμενο ποσό δεν ξεπερνά τις 50.000 από 20.000 που είναι σήμερα.

στ) Υπάρχει ένα νήμα που συνδέει όλη την κοινωνία, όλους τους κλάδους που πλήττονται. Ειδικά οι έμποροι το καταλαβαίνουν γιατί εξαρτώνται όσο κανείς άλλος από τους υπόλοιπους κλάδους και τα όποια μέτρα έχουν άμεση επίπτωση. Είναι κατανοητό ο καθένας να προσπαθεί να βρει τρόπους να επιβιώσει αυτός και η οικογένειά του. Όμως εδώ που φτάσαμε ή θα βγούμε συλλογικά όρθιοι ή θα βγούμε συλλογικά τσακισμένοι σε μια κατάσταση τριτοκοσμικής χώρας. Αυτός ο αγώνας πλέον δεν είναι ατομικός αλλά συλλογικός αφού αφορά χιλιάδες ανθρώπους, αφορά την κοινωνική πλειοψηφία. Στόχος δεν είναι να επιστρέψουμε στο 2008 κάτι που και δεν μπορούμε και δεν θέλουμε. Ο αγώνας αυτός αφορά την απόκρουση της μνημονιακής επίθεσης που δέχεται ο λαός και η χώρα αλλά και το όραμα να χτίσουμε μια άλλη Ελλάδα. Αυτό προϋποθέτει τη σύγκρουση με την εγχώρια διαπλοκή καθώς και με το Μερκελισμό. Με αυτή την έννοια δεν αφορά τη μάχη ενός κόμματος αλλά την ενεργή συμμετοχή της κοινωνικής πλειοψηφίας σε μια μάχη επιβίωσης, αλληλεγγύης, ανατροπής, διεξόδου και προοπτικής. Αυτό σημαίνει και ένα άλλο παραγωγικό και καταναλωτικό μοντέλο, μια τιτάνια προσπάθεια παραγωγικής ανασυγκρότησης που θα επηρεάσει όλους τους κλάδους και θα στηρίζεται στη μικρή και μικρομεσαία επιχείρηση, σε συνεταιριστικά σχήματα και σε καινοτόμα συνεργατικά εμπορικά δίκτυα, στην αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού της χώρας, στην αποκατάσταση της αξίας των δυνάμεων της εργασίας.

Χρειάζεται πολιτικός αγώνας της κοινωνίας ώστε τα μικρά ψάρια να κερδίσουν τα μεγάλα, η αξιοπρέπεια να κερδίσει την ταπείνωση, η χώρα να μην μετατραπεί σε μερκελική αποικία, η νέα γενιά να μείνει εδώ και να δημιουργήσει.