Άρθρο

Κανείς δεν περίμενε χθες να γίνει σοφότερος από τη συνέντευξη του Έλληνα Πρωθυπουργό στον Σταύρο Θεοδωράκη.

Περιμέναμε όλοι, όμως, κάποιες πιο τολμηρές απαντήσεις από αυτές τις μισές που έδωσε -εξάλλου και ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης έγραφε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: «Αν κάτι έχω αποφασίσει μέσα μου είναι ότι θα είμαι πολύ πιο τολμηρός στο να συγκρουστώ με αυτά τα οποία ο ίδιος βλέπω ότι δεν μου αρέσουν».

Το έγκλημα στα Τέμπη, αυτό το προαναγγελθέν δυστύχημα, είναι το φρικτό αποτέλεσμα των πολιτικών που έχουν εφαρμοστεί στη χώρα, με την ευρεία τους έννοια. Δηλαδή, όλων των παραλείψεων, των λαθών που μπήκαν κάτω από το χαλί, όλων των τσάτρα - πάτρα ιδιωτικοποιήσεων και συμφωνιών που έχουν πάντα ως... αγαθό σκοπό την αξιοποίηση του εθνικού μας πλούτου(!), τον εκσυγχρονισμό(;) των υπηρεσιών και που τελικά κατέληξαν να σκοτώνουν πολίτες, εν ψυχρώ, καθώς ταξίδευαν.

Ξύπνα! Φτάσαμε.

Όχι στα Τέμπη, όχι στη Λάρισα, όχι στη Θεσσαλονίκη, όχι στην Ελλάδα 2.0.

Φτάσαμε στο μη περαιτέρω.

Χθες ο Κώστας Καραμανλής έκανε αυτό που περίμεναν όλοι όσοι είχαν διαβάσει σωστά τις δηλώσεις του το προηγούμενο διάστημα. Αν μη τι άλλο, τους προηγούμενους μήνες έσπασε το... ατομικό του ρεκόρ και μίλησε πολύ περισσότερο από όσο το συνήθιζε όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Σημασία δε, δεν είχε χθες τόσο το τι είπε, όσο το τι δεν είπε.

Δεν ανέφερε, για παράδειγμα, το όνομα του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ανακοίνωση αποχώρησής του από την ενεργό πολιτική δράση.