Δεν ξέρω αν έπεσε το μάτι σας στα βίντεο με το ξύλο μετά μουσικής κατά τη διάρκεια των MAD Video Music Awards. Δύο τράπερ, λέει, πιάστηκαν στα χέρια. Αυτοί και οι «φουσκωτοί» τους. Μαύρα φορούσαν οι «φουσκωτοί» του μεν, άσπρα του δε. Καρέκλες εκσφενδονίστηκαν, άνθρωποι τραυματίστηκαν, ελαφρά ευτυχώς, ενώ υπάρχουν και αναφορές για οπλοφορία.

(Από το πρωί που πήρε το μάτι μου την είδηση, δεν είδα ούτε διάβασα κάπου ότι έχει ξεκινήσει έρευνα για αυτές τις αναφορές.)

Οι διοργανωτές -το κανάλι, δηλαδή- έσπευσαν να απολογηθούν και να «τιμωρήσουν» τα αγόρια αυτά με το να μην αναμεταδώσουν τις βραβεύσεις τους (ω, ναι, βραβεύτηκαν κιόλας, αλλά ok, ζούμε στην εποχή που η επιτυχία ενός τραγουδιού -ο Θεός να τα κάνει, σε αυτή την περίπτωση- επιβραβεύεται ανάλογα με τα πόσα «χτυπήματα» έχει στο YouTube). Από την άλλη, όμως, πάω στοίχημα το αγαπημένο μου καπέλο ότι θα τρίβουν τα χεράκια τους για την τηλεθέαση.

Στη σόου μπίζνες, εξάλλου, δεν υπάρχει καλή ή κακή δημοσιότητα, αλλά μόνο δημοσιότητα.

Οι συνειδητοποιημένοι πολίτες, λοιπόν, άρχισαν τα cancel_trappers και τα ρέστα στο Διαδίκτυο.

Αναρωτιέμαι πόσοι από εμάς έχουμε συνειδητοποιήσει πόσο πραγματικά βίαιη είναι η κοινωνία μας. Τι να σου κάνει ένα hashtag όταν οι ανήλικοι βγάζουν τα μαχαίρια τους και τις σιδηρογροθιές από τη σχολική τσάντα, τα βάζουν στα σακίδια και πάνε να πλακωθούν στην παραλία;..

Εκτός από το γελοίο περιστατικό του να πλακώνονται δυο μπανταβά και οι μπράβοι τους σε μια τελετή βράβευσης, υπήρξε και άλλο γελοίο περιστατικό: Περιώνυμος DJ επί σκηνής ξεσήκωσε τα πλήθη με... αόρατη κονσόλα. Δηλαδή, αυτός ο άνθρωπος, που ζει από αυτή τη δουλειά, καταδέχτηκε να ανεβεί στη σκηνή και να κάνει ότι γυρίζει δίσκους σε ανύπαρκτη κονσόλα, ότι ρυθμίζει τα μπάσα και τα σχετικά.

(«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,/ τούτο προσπάθησε τουλάχιστον/ όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις...».)

Την ίδια ώρα, είδε το φως της δημοσιότητας ένα βίντεο στο οποίο ο Σταύρος Ξαρχάκος διευθύνει μια ορχήστρα πιτσιρικάδων σε ταβέρνα στη Σύρο, για να παίξουν τη «Φραγκοσυριανή», με το ίδιο πάθος με το οποίο διευθύνει ορχήστρες αναγνωρισμένων μουσικών. Με την ίδια προσήλωση και αφοσίωση. Με την ίδια αγάπη για τη μουσική.

(Στα πρωτοχριστιανικά χρόνια, στα μωσαϊκά δάπεδα των πρώτων εκκλησιών, κυριαρχούσε η αναπαράσταση του Χριστού ως Ορφέα με τη λύρα στα χέρια, και γύρω του όλα τα ζώα, σαρκοβόρα και φυτοφάγα. Η μουσική που συμφιλίωνε την παλιά θρησκεία με την καινούρια, τα άγρια με τα ήμερα.)

Η trap κάποια στιγμή θα χωνευτεί, και οι τραγουδιστές του είδους το πιο πιθανόν είναι να εξαφανιστούν τόσο γρήγορα όσο εμφανίστηκαν και να μαθαίνουμε νέα τους μέσα από εκείνα τα άρθρα που κατακλύζουν και τα μεγάλα ειδησεογραφικά μέσα του στιλ «Δεν θα πιστεύετε τι κάνει ο τάδε για να ζήσει».

Χρειαζόμαστε, όμως, περισσότερη ομορφιά.

Χρειαζόμαστε περισσότερους Ξαρχάκους.

Γαλανιάδη Εύα