24 Ιουνίου 1992. Ο 10χρονος Γιώργος Παρασκευόπουλος συνόδευσε τον παππού του στο βουνό του χωριού τους στις πλαγιές της Γορτυνίας. Ήταν μία διαδρομή που είχε κάνει δεκάδες φορές από μικρός.

Αυτή τη φορά όμως δεν επέστρεψε ποτέ. Η Δήμητρα Γορτυνίας είναι ένα μικρό ορεινό χωριό στην βορειοδυτική Αρκαδία. Από εκεί καταγόταν ο πατέρας του μικρού. Ωστόσο, από χρόνια, η οικογένεια Παρασκευόπουλου είχε εγκατασταθεί στην Κρήτη. Έτσι, ο Γιωργάκης, όπως τον αποκαλούν μέχρι και σήμερα οι συγγενείς του, μεγάλωνε στα Χανιά και παραθέριζε στη Γορτυνία μαζί με τους παππούδες και τα ξαδέρφια του. Τον Ιούνιο του 1992, είχε μόλις τελειώσει την Ε’ Δημοτικού. Οι πρώτες ζέστες του καλοκαιριού είχαν αρχίσει και η θεία του, αδελφή του πατέρα του, θα πήγαινε με τα τρία της παιδιά στο χωριό. Τότε πρότεινε να πάρει μαζί και τον 10χρονο. Η Χρυσούλα, μητέρα του Γιωργάκη, στην αρχή φάνηκε διστακτική. Δεν αισθανόταν άνετα να αφήσει το παιδί μόνο του, ενώ εκείνοι θα βρίσκονταν ακόμα στο νησί.
Ύστερα από πολλές συζητήσεις και παρακάλια του μικρού δέχτηκε να τον στείλει…

Λίγες μέρες μετά την άφιξη του μικρού στη Δήμητρα Γορτυνίας, ο παππούς είχε πυρετό. Έτσι η θεία σκέφτηκε να δώσει στο 10χρονο Γιώργο τα φάρμακα και να τον στείλει παρέα με τον παππού στο βουνό που διατηρούσε τη στάνη με τα ζώα του. Κάποια στιγμή ο παππούς τον άφησε στην πηγή του βουνού να γεμίσει με νερό τα δύο παγουράκια του και πήγε στα πρόβατά του. Όταν γύρισε δεν τον βρήκε και υπέθεσε ότι ο μικρός επέστρεψε στο χωριό. Δεν ειδοποίησε κανέναν και δεν ανέφερε το περιστατικό ούτε και στον αδελφό του που τον επισκέφτηκε στη στάνη. Η εξαφάνιση του Γιωργάκη έγινε αντιληπτή όταν ο παππούς κατέβηκε στο χωριό το επόμενο βράδυ. Όταν συνειδητοποίησαν ότι ο μικρός Γιώργος είχε εξαφανιστεί, είχε ήδη χαθεί πολύτιμος χρόνος. Ειδοποιήθηκαν οι γονείς του στην Κρήτη και την επόμενη μέρα βρέθηκαν στη Γορτυνία. Όλο το χωριό έψαχνε τον Γιώργο. Η αστυνομία είχε επίσης, κινητοποιηθεί. Μέσα στις επόμενες εβδομάδες έγιναν έρευνες στην περιοχή από ντόπιους, μονάδες του στρατού, ελικόπτερα καθώς και από μια ειδική ομάδα Ελβετών με εκπαιδευμένα σκυλιά. Κανένας όμως, δεν κατάφερε να βρει κάποιο ίχνος του μικρού.

Η υπόθεση του μικρού Γιώργου μπήκε στο αρχείο, χωρίς να υπάρχει κάποια βάσιμη πληροφορία για το που θα μπορούσε να βρίσκεται. Το 1995 βρέθηκε ένα παιδικό κρανίο, το οποίο όμως δεν ταυτοποιήθηκε ποτέ. Η μητέρα του 10χρονου φιλοξενήθηκε αρκετές φορές στην εκπομπή «Φως στο Τούνελ» της Αγγελικής Νικολούλη και απηύθυνε δραματική έκκληση σε όποιον γνωρίζει κάτι, να μιλήσει έστω και μετά από τόσο χρόνια.  Η ίδια άκουσε μαρτυρίες που έφτασαν πρώτη φορά στην εκπομπή. Μια πληροφορία προσκυνητή κατηύθυνε τις έρευνες σε μοναστήρι της Ιεριχούς. Εκεί μια τηλεθεάτρια πριν από χρόνια είχε συναντήσει ένα μικρό παιδί που ζούσε σε Μονή, λεγόταν Γιώργος και ήταν από την Κρήτη. Λίγο αργότερα μοναχός επικοινώνησε με το «Τούνελ» και διευκρίνισε ότι εκείνος ήταν την περίοδο αυτή «ο Γιωργάκης από την Κρήτη». Με την Αγγελική Νικολούλη συνομίλησε και ο Αρχιμανδρίτης της Ιεριχούς, χωρίς όμως να προκύψουν στοιχεία ότι βρέθηκε εκεί ο Γιωργάκης πριν από χρόνια. Σύμφωνα με άλλες μαρτυρίες που έφτασαν στην εκπομπή, ίσως το μυστικό της εξαφάνισης του μικρού αγοριού να κρύβεται πίσω από μία εξομολόγηση στον ιερέα του χωριού.

Μια από τις πιο επικρατέστερες θεωρίες υποστήριξε ότι η εξαφάνιση του Γιωργάκη συνδέεται με μια σειρά από παρόμοιες εξαφανίσεις μικρών παιδιών στην Πελοπόννησο την περίοδο 1980-1990. Το 1981 εξαφανίστηκε η 2χρονη Άννα στη Μάνη, το 1985 ο 6χρονος Μιχάλης στην Αρκαδία και το 1989 ο Νεκτάριος στη Μεσσηνία. Οι συνθήκες εξαφάνισης όλων των παιδιών ήταν παρόμοιες, ενώ ποτέ δεν βρέθηκε κάποιο ίχνος ή κάποιο ισχυρό στοιχείο. Αρκετοί μίλησαν για κύκλωμα που δρούσε στην Πελοπόννησο και απήγαγε μικρά παιδιά. Όλα αυτά όμως ήταν ανεπιβεβαίωτες φήμες...

Πληροφορίες από τη Μηχανή του Χρόνου και gazetta.gr