Λίγο μετά τη νίκη του κόμματός του στις εκλογές του 2019  και την ανάδειξή του ως πρωθυπουργού, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποφασίζει την απευθείας υπαγωγή της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών στο Γραφείο του. Το θέμα θεωρήθηκε, μάλλον, ήσσονος σημασίας από τον Τύπο, καθώς ελάχιστες ήταν οι εφημερίδες που, πρώτον, ανακοίνωσαν την είδηση και, δεύτερον, έστω αναρωτήθηκαν για τη σκοπιμότητα μιας τέτοιας κίνησης εκ μέρους του κ. Μητσοτάκη.

Βέβαια, ανατρέχοντας πίσω, δεν είναι δύσκολο να θυμηθούμε ότι η επικοινωνιακή στρατηγική του Πρωθυπουργού είναι «τα παίρνω όλα πάνω μου, το Κράτος είμαι εγώ, χάρη στην προσωπικότητά μου εμπιστεύονται οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί, εγώ θα φέρω επενδύσεις, δεν έχω καμία σχέση με τον προηγούμενο πρωθυπουργό» και λοιπά. 

Όλα ήταν προσωπικές επιλογές του Πρωθυπουργού, από τον Σωτήρη Τσιόδρα ως επικεφαλής της ομάδας των επιστημόνων για τον κορωνοϊό και την υιοθεσία του Peanut ως πρωθυπουργικού σκύλου ως τον διορισμό του ανιψιού του Σ. Δημητριάδη στο πρωθυπουργικό Γραφείο και τον διορισμό του κ. Κοντολέοντα ως επικεφαλής της ΕΥΠ, για χάρη του οποίου άλλαξε και ο νόμος, καθώς δεν είχε το απαραίτητο πτυχίο για τη θέση.

Επομένως, ας μας συγχωρέσει ο Πρωθυπουργός, αλλά δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι οι προσωπικές του επιλογές να διοριστούν σε νευραλιγικές θέσεις ο ανιψιός του και ο κ. Κοντολέων, η υπαγωγή της τελευταίας στο Γραφείο του και όλα όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας δεν ήταν εις γνώσιν του.

Διότι αν συμβαίνει αυτό, αν ο κ. Μητσοτάκης δεν είχε γνώση, ο Πρωθυπουργός επέτρεψε στο παρακράτος που φαίνεται ότι έχει δημιουργηθεί, να δρα ανεξέλεγκτο. Κι αυτό ίσως είναι ακόμα πιο επικίνδυνο.

Ούτε μπορεί ο Πρωθυπουργός να διαφύγει μέσω μιας συγγνώμης στον κ. Ανδρουλάκη. 

Ούτε οι διαρροές μέσω προσφιλών και πρόθυμων ΜΜΕ για Ουκρανούς και Αρμένιους που ζήτησαν την νόμιμη παρακολούθηση του τηλεφώνου του κ. Ανδρουλάκη κατευνάζει τα πνεύματα. Μάλλον τα οξύνει. Ήδη η Αρμενία απάντησε μέσω της πρεσβείας της στην Ελλάδα και μάλιστα αυστηρά ότι ουδέποτε είχε υποβάλει ανάλογο αίτημα.

Η υπόθεση δεν αφορά μόνο τον κ. Ανδρουλάκη, αλλά και έναν δημοσιογράφο, τον Θανάση Κουκάκη, ο οποίος πριν από μήνες κατήγγειλε την παρακολούθησή του στην Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων και, ως διά μαγείας, την ίδια μέρα που έκανε την καταγγελία, σταμάτησαν να παρακολουθούν το κινητό του εκείνοι που το παρακολουθούσαν.

(Κάτι νιαουρίζει στα κεραμίδια, και οποία έκπληξη!, είναι γάτα.)

Η υπόθεση αφορά την ίδια τη δημοκρατία και τους θεσμούς. Η ακεραιότητα των οποίων, όπως φαίνεται, είναι ψιλά γράμματα κυβερνώντες -ο Πρωθυπουργός θα απευθύνει διάγγελμα ή κάτι τέτοιο τη Δευτέρα ενώ ο σεισμός έγινε την Παρασκευή- και για τους πολίτες που βλέπουν καθημερινά να φτωχαίνουν ακόμα περισσότερο και να εξαθλιώνονται και νυχθημερόν είναι πάνω από ένα κινητό για να κάνουν αιτήσεις για κουπόνια, vouchers επί το κομψότερον, και επιδόματα, passes επί το κομψότερον επίσης για διακοπές και για καύσιμα.

Οι δύο εκλεκτοί του Πρωθυπουργού παραιτήθηκαν ή εξαναγκάστηκαν σε παραίτηση αφού κάποιοι δημοσιογράφοι στη χώρα και το εξωτερικό έκαναν τη δουλειά τους και έφεραν στο φως όλα όσα γνωρίζουμε. Ο ανιψιός του Πρωθυπουργού και πρώην επικεφαλής του Γραφείου του, προτού εξαναγκαστεί σε παραίτηση, είχε υποβάλει εξοντωτικές μηνύσεις κατά των Reporters United, της «Εφημερίδα των Συντακτών» και του δημοσιογράφου Θανάση Κουκάκη, ο οποίος ασχολείται με το οικονομικό ρεπορτάζ και ο οποίος ανακάλυψε ότι τον παρακολουθούσαν την ώρα που έκανε δημοσιογραφική έρευνα για Έλληνες εφοπλιστές.

Σε οποιαδήποτε άλλη Δυτική χώρα με τα όσα είδαν το φως της δημοσιότητας θα είχε παραιτηθεί η κυβέρνηση, λένε πολλοί. 

Μπορεί. 

Αφού σε πολλές προηγμένες χώρες, ιδίως βόρειες, υπουργοί παραιτούνται απλώς και μόνον επειδή πάρκαραν παράνομα. 

(Στη χώρα μας, αν είσαι πρώην υπουργός και προκαλέσεις ατύχημα ή περάσεις με κόκκινο, αξιώνεις την απόλυση του τροχονόμου που σε μπουζούριασε. Και οι πολίτες πολλές φορές αντί να σε κατακρίνουν, σε επικροτούν και θέλουν να σου μοιάσουν...) 

Βέβαια, οι βόρειες χώρες είναι και εκείνες που δεν ταυτίζουν το πρόσωπο που βρίσκεται στην πρωθυπουργία με το αξίωμα. Οι πολίτες τους δεν περιμένουν το Μάννα εξ ουρανού από κάποιον πεφωτισμένο, γόνο πολιτικής οικογενείας με βαρύ όνομα, αλλά απαιτούν από τους εκλεγμένους κυβερνώντες να εφαρμόζουν τον νόμο. Οι πολίτες δεν συμπεριφέρονται στις κυβερνήσεις τους σαν να είναι παντοκράτορες και ελέω Θεού ηγεμόνες. Εδώ, στη χώρα μας, στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, όπως λέμε, δεν έχουμε «ενός ανδρός αρχή», που έλεγε και ο Θουκυδίδης, αλλά κάτι που μοιάζει με φεουδαρχία, αφού, όπως φαίνεται, οι θεσμοί υπάγονται στα πρόσωπα ή μάλλον τα πρόσωπα είναι οι θεσμοί.

Και το ερώτημα είναι: Ποιος ο φεουδάρχης και ποιος ο τελάλης, τελικά;

(Fun fact: Αύριο ξημερώνει 8 Αυγούστου και ο Πρωθυπουργός θα απευθύνει διάγγελμα στον ελληνικό λαό. Ο Νίξον παραιτήθηκε εξαιτίας του σκανδάλου Watergate δύο χρόνια αφότου ξέσπασε, στις 9 Αυγούστου του 1974.)

Δεν μπορείς να στηρίζεις την επικοινωνιακή σου στρατηγική στο αφήγημα «όλα είναι πάνω μου, όλα τα ρυθμίζω εγώ» και μόλις γίνει η στραβή να δηλώνεις άγνοια. Και οι πολίτες θα πρέπει να καταλάβουν ότι, ακριβώς για να μην συμβαίνουν τέτοια πράγματα,  είναι άλλο πράγμα ο θεσμός και άλλο το πρόσωπο. Και να απαιτούν αποσύνδεση των δυο, όταν επιχειρείται να γίνεται σύνδεση.

Ή επισύνδεση...

Γαλανιάδη Εύα