Πολλή συζήτηση προκάλεσε η είδηση ότι ένας αστυνομικός εδώ στην Τρίπολη «κλώτσησε» μια γάτα. Συνελήφθη, και του επιβλήθηκε πρόστιμο 5.000 ευρώ, σύμφωνα με την ανακοίνωση της Αστυνομίας.

Οι αντιδράσεις στην είδηση, πολλές.

Μα, είναι δυνατόν να επιβάλλονται τόσο αυστηρά πρόστιμα επειδή κάποιος κλώτσησε ένα γατί και βιαστές να αφήνονται ελεύθεροι;

Είναι δυνατόν η ευζωία ενός γάτου να έχει μεγαλύτερη σημασία από την ευζωία θυμάτων βίας, ξυλοδαρμού, ή και τροχαίων ακόμα; Οι δράστες στην πλειονότητα των περιπτώσεων αφήνονται ελεύθεροι, ορίζεται μια δικάσιμος κι αυτό είναι όλο. Είναι δυνατόν να γίνεται αίτηση για περιοριστικά μέτρα από θύματα βίας και αυτά να εκδικάζονται ύστερα από δυόμιση μήνες; Είναι δυνατόν συμμορίες να δέρνουν ηλικιωμένους, να «τρώνε» τρία χρόνια και σε ενάμιση χρόνο να είναι έξω και να συνεχίζουν να εγκληματούν;

Σε πόσες περιπτώσεις -δυστυχώς τα τελευταία δύο χρόνια είχαμε δεκάδες γυναικοκτονίες στη χώρα μας- οι δράστες είχαν συλληφθεί προτού γίνουν φονιάδες για πράξεις βίας αλλά είχαν αφεθεί ελεύθεροι με ποινές - χάδια;

Κι εμείς ασχολούμαστε με ένα γατί;

Έχει αυστηροποιηθεί η νομοθεσία για την κακοποίηση των ζώων. Και πολύ σωστά, θα πούμε εμείς, διότι οι εικόνες με τον αυτοδιοικητικό που έσερνε με το αυτοκίνητο το γαϊδούρι του κομματιασμένο στον δρόμο ή τον δικτάτορα του ΑΠΘ που έλιωσε με το πόδι του ένα αδέσποτο γατάκι ή με τον έφηβο, πιο παλιά, που βασάνισε και κομμάτιασε μια γάτα είναι ντροπιαστικές για το ανθρώπινο γένος, απάνθρωπες και δεν συνάδουν με μια κοινωνία που σέβεται τη ζωή.

Μήπως, όμως, είναι καιρός να αυστηροποιηθεί η νομοθεσία και για τη βία κατά της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας;

Σήμερα διαβάσαμε την είδηση ότι εκπαιδευτικός που είχε καταδικαστεί σε οκτώ χρόνια χρόνια κάθειρξη πρωτόδικα, επειδή το 2016 είχε ασελγήσει σε 12χρονη μαθήτριά του, αν και του είχε επιβληθεί ποινή οκτώ ετών κυκλοφορούσε ελεύθερος, επειδή είχε ασκήσει έφεση. Η έφεση εκδικάστηκε σήμερα, και του επιβλήθηκε ποινή έξι μηνών και δέκα ετών, τελεσίδικα. Ο ίδιος δεν παρέστη στο δικαστήριο. Μόλις εντοπιστεί, θα οδηγηθεί στη φυλακή.

Δύο μέτρα και δύο σταθμά, λένε οι πολίτες. Για τη ζωή του σκύλου και του γάτου μπορεί να επιβληθεί ως 50.000 ευρώ πρόστιμο. Για τη ζωή του ανθρώπου;

Ως προς τα «εσωτερικά» της Αστυνομίας, ιδιαίτερα διαφωτιστικό το ενδελεχές ρεπορτάζ του in.gr το Σαββατοκύριακο με τίτλο «Η ''αμαρτωλή'' Ομόνοια και άλλα ΑΤ», όπου παρουσιάζονται 300... «μεμονωμένα» περιστατικά βίας από αστυνομικούς σε πολίτες για τα οποία πάντως δεν ανοίγει ρουθούνι. Ο Νίκος Αλιβιζάτος, καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, επισημαίνει: «Μεταξύ των αστυνομικών επικρατούν η συναδελφική αλληλεγγύη και η αλληλοκάλυψη. Τα περιστατικά αστυνομικής βίας στην Ελλάδα δεν απέχουν τόσο από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Εκεί, όμως, που υπάρχει μεγάλη διαφορά είναι στην απόδοση ευθυνών, η οποία χαρακτηρίζεται από ελλιπή έρευνα και απαράδεκτες καθυστερήσεις».

Κι όμως, σύμφωνα με δημοσιογραφικές μας πληροφορίες, ο αστυνομικός που «κλώτσησε» τη γάτα, κρίθηκε από... ψηλά ότι έπρεπε να τιμωρηθεί παραδειγματικά.

Αλλά για την υπόθεση του βιασμού που κατήγγειλε 19χρονη στο ΑΤ Ομονοίας... τα ζα μου αργά και σταθερά. Έχει διαταχθεί ΕΔΕ.. (Ειρήσθω εν παρόδω, ο Αλέξης Κούγιας, συνήγορος των αστυνομικών, ισχυρίστηκε ότι οι αστυνομικοί εκπλήρωσαν τη φαντασίωση της κοπέλας. Δηλαδή, πέρα από όλα τα άλλα που μπορεί κάποιος να σκεφτεί για την εμετική υπερασπιστική γραμμή του συνηγόρου που είναι το «τα 'θελε και τα 'παθε», ο συνήγορος μάς είπε ότι μέσα στα καθήκοντα των αστυνομικών, είναι να εκπληρώνουν φαντασιώσεις των πολιτών...)

Σήμερα ξεκίνησε η δίκη για τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι, που στοίχισε τη ζωή σε 102 ανθρώπους, ενώ ο πόνος των οικογενειών αυτών που έμειναν πίσω είναι ανείπωτος. Από το 2018 η Δικαιοσύνη κατόρθωσε να ολοκληρώσει την έρευνά της πέντε χρόνια και κάτι μήνες μετά. Η δίκη ορίστηκε να γίνει σε μια ιδιαίτερα μικρή αίθουσα της πρώην Σχολής Ευελπίδων, όπου δεν χωρούν ούτε οι συνήγοροι των θυμάτων. «Είναι χαρακτηριστικό ότι συνήγοροι στην υπόθεση αναγκάστηκαν να παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στο δικαστήριο από το παράθυρο της αίθουσας, ενώ συγγενείς των θυμάτων που έφτασαν ως μάρτυρες στα δικαστήρια στις μεταξύ τους συζητήσεις έκαναν λόγο για ντροπή δεδομένης της σοβαρότητας της υπόθεσης αλλά και της γνώσης της πολιτείας για τον μεγάλο αριθμό των μαρτύρων των συνηγόρων κ.λπ.», αναφέρει το ρεπορτάζ του «Πρώτου Θέματος». Θυμόμαστε ότι και στη δίκη της Χρυσής Αυγής ο χώρος ήταν ακατάλληλος, πολύ μικρός. Συγχωρέστε με, αλλά δεν μπορώ να πιστέψω ότι η πολιτεία δεν μπορεί να προβλέψει πόσοι θα εμφανιστούν σε μια δίκη και να προστατεύσει από μία ακόμα ταλαιπωρία τους ανθρωπους που αγωνιούν να δικαιωθούν!

Συμπερασματικά: Ορθώς αυστηροποιήθηκε η νομοθεσία για τα ζώα. Και το ζητούμενο δεν είναι να μειωθούν οι ποινές ή να μην είναι αυστηρός ο νόμος που τα προστατεύει. Το ζητούμενο είναι να πάρει μπρος κάποτε η Δικαιοσύνη. Να εκδικάζονται οι υποθέσεις γρήγορα. Όταν επιβάλλονται ισόβια, να είναι ισόβια. Πρέπει να ξεκινήσει μια πολύ σοβαρή συζήτηση -νομικούς έχουμε, και ικανότατους- και να σταματήσει η αρπακολλίστικη λογική που επικρατεί στις μεταρρυθμίσεις του ποινικού κώδικα.

Πρέπει να ξεφύγουν οι νομοθέτες από κομματικές λογικές. Πρέπει να δούμε, επιτέλους, ότι τίποτα δεν πάει καλά με το σωφρονιστικό μας σύστημα.

Όλα τα παραπάνω, τα ευαγγελίζονται υπουργοί από καιρού εις καιρόν.

Μόνο που η βούληση δεν υπάρχει. Δείτε τι γίνεται γύρω μας καθημερινά.

Ζούμε στην εποχή του θεσμικού ξεχαρβαλώματος σε όλο του το μεγαλείο. Και δεν εννοώ τα τελευταία τρία χρόνια, εννοώ τα τελευταία περίπου είκοσι. Από τον νόμο περί ευθύνης υπουργών και τις λίστες στα στικάκια ως πολύ πρόσφατα, την υπόθεση Πάτση: Ο θόρυβος της επιτροπής ελέγχου «πόθεν έσχες» της Βουλής, που έπεσε από τα σύννεφα με τις αποκαλύψεις, ήταν ο πιο δυνατός από όλους. Διότι η επιτροπή, δεν μπορεί, θα είδε ότι ο πρώην βουλευτής είχε οικονομική δραστηριότητα που δεν συνάδει με το βουλευτικό του αξίωμα.

Κι εδώ ο πολίτης αναρωτιέται: Ήξεραν και δεν μίλησαν; Ή δεν έκανε καν έλεγχο η επιτροπή ελέγχου, οπότε τσάμπα τους πληρώνουμε;..

Πριν από λίγες μέρες, έγινε γνωστό ότι ένας 15χρονος χτύπησε συμμαθητή του εντός του σχολείου και τον άφησε παράλυτο. Ένας γονιός, πριν από την 28η Οκτωβρίου, ξυλοκόπησε διευθυντή Δημοτικού, διότι θεώρησε ότι είχε γίνει «δολιοφθορά» στην κλήρωση που είχε ως αποτέλεσμα ο γιος του να μην πάρει τη σημαία. Η κοινωνία μας έχει γίνει εξαιρετικά βίαιη, τα περιστατικά είναι καθημερινά. Ο πολίτης κάνει ότι δεν βλέπει, οι υπεύθυνοι δεν αναλαμβάνουν ευθύνη, ωραιότατα καλυμμένοι. Δήλωση του Γιώργου Καμίνη, στο ρεπορτάζ του in.gr που προαναφέραμε: «Δεν είναι θέμα διοικητή του εκάστοτε (σ.σ. αστυνομικού) τμήματος. Οι διοικητές κάνουν διαχείριση». Διαχείριση κάνει και ο διευθυντής μιας σχολικής μονάδας, διαχείριση κάνουν όλοι οι διοικητές, άρα κανείς δεν είναι υπεύθυνος για το τι γίνεται κάτω από τη μύτη του... Χιλιάδες οδηγοί εγκλωβίζονται για πάνω από 24 ώρες στην Αττική οδό και στον περιφερειακό, και ουδείς παραιτείται. Δήμοι ερίζουν με τις περιφέρειες για το ποιες είναι οι αρμοδιότητές τους κι ο πολίτης που δεν είχε ρεύμα επί έξι μέρες δεν μπορεί να βρει το δίκιο του και γίνεται μπαλάκι ανάμεσα σε τόσους ανευθυνο-υπεύθυνους. Ανήλικοι έχουν στήσει συμμορίες στην Τρίπολη και εκβιάζουν μικρά παιδιά, ως και μαχαίρια βγαίνουν, αλλά ποιες υπηρεσίες έχουν παρέμβει για να ελέγξουν τι κάνουν αυτά τα παιδιά, πώς ζουν, τι σχέση έχουν με τους γονείς τους; Κι αυτοί οι γονείς, τι ευθύνη έχουν;

Για όλα τούτα, ο απλός πολίτης στέκει αμήχανα μπροστά στο υδροκέφαλο θηρίο του συστήματος, όταν, για παράδειγμα, του ζητείται χαρτί από το Δασαρχείο για να αποδείξει ότι το διαμέρισμα που έχει επί πενήντα χρόνια δεν είναι... δασικό. Πάει στο καλό, λες, σε αυτή την περίπτωση, χάνει χρόνο ένας πολίτης. Στην περίπτωση της δασικής έκτασης στη θέση που υποτίθεται ότι με φροντίδα επιλέχθηκε για να δημιουργηθεί το βιομηχανικό πάρκο Μεγαλόπολης, χάνονται πολλά περισσότερα. Ουδείς είχε ελέγξει;..

Είναι προς το συμφέρον της όποιας εξουσίας ο πολίτης να μην ψάχνει να βρει το δίκιο του και να νιώθει ανήμπορος.

Παραδειγματική τιμωρία από τη μια, παραδειγματική... ατιμωρησία από την άλλη.

Και κάπως έτσι ο στόχος της εξουσίας, της όποιας εξουσίας, επιτυγχάνεται.

Γαλανιάδη Εύα