Ένα τραγικό δυστύχημα στην Εθνική. Τέσσερις νεκροί, ανάμεσά τους ένα παιδί τριών ετών. Και για τον μόνο ζωντανό στο 0,83 χλμ. της Αθηνών Λαμίας, δεν το χωράει ο νους μου τι χώρεσε στον νου του εκείνη τη στιγμή που είδε την οικογένειά του να χάνεται.

Το 0,83 δεν είναι η κακιά η ώρα ούτε η κακιά η στιγμή. Όταν παίρνεις την απόφαση να υπερβείς όρια ταχύτητας ακόμα και με ένα αξιόπιστο αυτοκίνητο, όταν τρέχεις με 200 και με 300 χιλιόμετρα την ώρα εκεί όπου το όριο είναι το μισό, έχεις ανοίξει την πόρτα στην κακιά στιγμή και της έχεις επιτρέψει να γίνει η κακιά σου μοίρα. Και το χειρότερο, ορίζεις και τη μοίρα όποιου βρεθεί στον δρόμο σου.

Διαβάζω σχόλια στο Διαδίκτυο: «Κακομαθημένος πλούσιος, 23 ετών, καβαλάει ένα αυτοκίνητο και σκοτώνει», Και αλλού, όπου έχουν αρχίσει οι συγκρίσεις μεταξύ του θανάτου του Παντελίδη και του φονικού τροχαίου στο 0,83: «Ο Παντελής δεν ήταν φλώρος».

Μάλιστα.

Ένα-ένα: Το μεγάλο λάθος που κάνουμε όταν βγαίνουμε στον δρόμο, είναι ότι νομίζουμε ότι είναι δικός μας. Ή μήπως όχι; Δεν καβαλάμε πεζοδρόμια; Δεν προσπερνάμε ακόμα και εκεί όπου απαγορεύεται για να φτάσουμε πιο γρήγορα στο ραντεβού μας; Δεν σηκώνουμε το κινητό όταν οδηγούμε μην τυχόν και χάσουμε καμιά κλήση; Δεν παρκάρουμε όπου βρούμε με την ελπίδα ότι δεν θα μας τσιμπήσει η Τροχαία, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων μας αναπήρους, γονείς με μωρά στα καρότσια και γέροντες; Τα κάνουμε όλα αυτά; Τα κάνουμε. Άρα είμαστε εγωιστές. Δεν συνειδητοποιούμε ότι ο χώρος στον οποίον κινούμαστε δεν είναι δικός μας ούτε ότι εξαρτώνται ζωές από την οδική μας συμπεριφορά!

Ακόμη, προς όλους τους επικριτές του 23χρονου που πάτησε το γκάζι: Εσύ που προσπερνάς με τον κουβά που έχεις για αυτοκίνητο και που προσπαθείς να πιάσεις τα 200, εσύ ο παραβάτης του ΚΟΚ, αν ο Θεός σού έριχνε μια Πόρσε στον δρόμο σου, θα κώλωνες να πατήσεις το γκάζι; Θα γινόσουν ένας υπεύθυνος οδηγός ως διά μαγείας επειδή είσαι «λαϊκό παιδί»; Δεν κάνει το αυτοκίνητο τον οδηγό, ούτε οι προδιαγραφές και το κόστος του. Ούτε η τσέπη του μπαμπά ούτε τα κολέγια σε κάνουν καλό οδηγό. Όπως οδηγείς τον κουβά σου, έτσι θα οδηγήσεις και την Πόρσε. Επομένως, ας κοιτάξει καλύτερα ο καθένας μέσα του και ας κάνει μια αυτοκριτική ως προς το πόσο καλός οδηγός είναι, προτού κατηγορήσει έναν «πλούσιο» 23χρονο για το ίδιο πράγμα που έκανε και ένα «λαϊκό παιδί» 18 ετών όταν με τρελή ταχύτητα πριν από μερικούς μήνες στον Άγιο Δημήτριο παρέσυρε μια γυναίκα 25 ετών σε στάση λεωφορείου και τη σκότωσε...

Δεν είναι ταξικός ο θάνατος στην άσφαλτο. Σε άλλες περιπτώσεις μπορεί και να είναι, αλλά στην άσφαλτο, όχι. Είναι αποτέλεσμα εγωισμού: εγώ θα κουμαντάρω τα 300 άλογα, εγώ θα πάρω τη στροφή με 100, εγώ δεν θα γλιστρήσω κι ας βρέχει, εγώ θα προσπεράσω κι ας απαγορεύεται, εγώ θα πιω και θα οδηγήσω, εγώ θα περάσω το STOP, εγώ θα βάλω τον γιο μου στο μπροστινό κάθισμα χωρίς ζώνη και θα καμαρώνω σαν γύφτικο σκεπάρνι.

Αφού βάζω το εγώ μου πάνω από όλα όταν οδηγώ, όποιος και να είμαι, είμαι εν δυνάμει αυτόχειρας ή δολοφόνος. Ούτε δικαιολογίες χωρούν λόγω... σκούφιας και καταγωγής, ούτε περισσότερες ή λιγότερες ευθύνες.

(Φωτογραφία: Εurokinissi/ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΙΣΙΝΑΣ)

Γαλανιάδη Εύα